ازدواج بهائی

ازدواج بهائی

ازدواج از نظر بهائیان پیوندی ابدی و ارتباطی هم جسمانی و هم روحانی ما بین زن و مرد است. ارتباط معنوی همسران سبب می شود که آنها بتوانند بحران های زندگی را با موفقیت پشت سر بگذارند و با استقامت، همراه و حامی یکدیگر در راه رسیدن به کمال باشند. اصل برابری حقوق زن و مرد سبب می شود که زن و شوهر در خانواده از جایگاه برابری برخوردار بوده و به یکسان مسئول سعادت عائلۀ خویش گردند. آنها در جمیع شئون شریک یکدیگرند و باید با مشورت، همفکری و همدلی، مسائل پیش روی خود را حل و فصل کنند.

یکی از مهم ترین کارکردهای ازدواج از نظر دیانت بهائی، بقای نسل و تربیت اولاد است. پدر و مادر مسئولیت تعلیم و تربیت فرزندانی را دارند که باید با معرفت الهی و حسن اخلاق و رفتار، زندگی کنند و سبب تکامل خود و خدمت به نوع بشر شوند.

خانواده به عنوان واحد و پایه جامعه، از تقدّس برخوردار است بنابراین تلاش در جهت حفظ و استحکام بنیان خانواده و ازدواج، اهمیت خاصی دارد. آئین بهائی، عفت و عصمت قبل و بعد از ازدواج، وفاداری و صداقت در روابط زناشویی را مورد تاکید قرار می دهد از این روی چند همسری و ازدواج موقت (متعه) مورد تائید این دیانت نمی باشد. اگر چه دیانت بهائی، امکان طلاق را هم برای مرد و هم برای زن به یکسان، قائل شده است ولی طلاق و جدایی در آثار بهائی به شدت نکوهش شده و تنها پس از کسب رضایت زوجین، و بعد از انقضای یک سال جدایی (ایام تربّص) حکم طلاق می تواند جاری شود.

احکام بهائی، ازدواج با سایر پیروان ادیان را نیز مجاز می شمارد. ازدواج خویشاوندی نه تنها توصیه نمی شود بلکه بهائیان به ازدواج با افرادی بدون هیچ انتساب فامیلی یا حتی قومی تشویق می گردند. زیرا اعتقادات بهائیان بر آن است که ازدواج، سبب ایجاد الفت و پیوند بین قبائل، اقوام و فرهنگ های گوناگون می شود و به رفع سوء تفاهمات کمک کرده و موجب آشتی و وحدت نوع بشر می شود.

دیانت بهائی جایگاه رفیعی برای پدر و مادر قائل است از این روست که ازدواج بهائی تنها با کسب رضایت زن و مرد به همراه والدین هر دو زوج امکان پذیر می گردد.