هفت مدیر بهائی همچنان در بند

جمعه، 14 مه 2010
هفت مدیر بهائی همچنان در بند
هیلاری می / واشنگتون تایمز

دو سال قبل در چنین روزی، هفت مدیر ارشد نهضت بهائی در ایران آخرین بامداد توأم با آرامشی را که مدّتی طولانی دیگر نمی‌دیدند، تجربه کردند. آنها، آن چهار مرد و دو زن، موقعی که در منازل خود بودند، توسّط مقامات حکومتی به یکی از شوم‌ترین و بدنام‌ترین زندان‌های جهان، یعنی زندان اوین در شمال غربی طهران، منتقل شدند. نفر هفتم آنها قبلاً دستگیر شده بود.
این هفت نفر که به "یاران" شهرت دارند، هیأت رهبری رسیدگی به نیازهای جامعهء سیصد هزار نفری بهائی ایران را تشکیل می‌دادند. آنها را، بی آن که به وکیل دعاوی دسترسی داشته باشند، به جاسوسی برای اسرائیل، اهانت به "مقدّسات دینی" و تبلیغ علیه جمهوری اسلامی متّهم نمودند.
جوزف گریبوسکی، رئیس انستیتو خطّ مشی دینی و عمومی، بعد از این بازداشت، طیّ بیانیه‌ای اعلام نمود: "این اتّهامات، بالاخصّ جاسوسی، بی‌معنی و نامعقول است. دستگیری مدیران ارشد جامعهء بهائی ایران صرفاً حرکتی دیگر برای ارعاب و تضعیف پیروان این آئین بوده است."
این مدیران عبارتند از: فریبا کمال آبادی، مهوش ثابت، جمال الدّین خانجانی، عفیف نعیمی، سعید رضائی، بهروز توکّلی، و وحید تیزفهم. همهء آنها متأهّل و دارای فرزندند. آنها مهندس، صاحبان صنعت، معلّم و متخصّص بینایی‎سنجی بودند.
از زمان دستگیری در دو سال پیش تا کنون، سه جلسهء دادگاه داشته‌اند، از جمله جلسه‌ای که روز 12 آوریل (23 فروردین) تشکیل شد و خانواده‎ها از حضور در آن منع شدند. به علّت حضور بازجویان نظامی در جلسهء دادگاه، هفت مدیر بهائی از جواب دادن به سؤالات امتناع کردند.
کیت بیگلو، رئیس محفل روحانی ملّی بهائیان ایالات متّحده، گفت، "قاضی همان موقع به جلسهء محاکمه خاتمه داد و تاریخ بعدی را تعیین نکرد."
هفت مدیر مزبور، بدون این که وعدهء جلسهء بعدی محاکمه به آنان داده باشند، همچنان در اوین، مجموعه‌ای که باستیل ایران لقب گرفته، نگهداری می‎شوند. اراضی این زندان که در مجاورت پارکی بزرگ و رستورانی عالی قرار دارد، شامل حیاط اعدام است.
هفت عضو مزبور، در شش ماههء اوّل محبوسیت خود، در سلّول‎های انفرادی قرار داشتند. قوّهء انتظامی آنها را استنطاق و بیهوده تحت فشار قرار می‌داد که ملزم به اظهارات کذب شوند که توفیقی حاصل ننمود.
دو خانم مزبور را سپس به سلّولی به ابعاد دوازده فوت در 15 فوت انتقال دادند و پنج مرد را نیز به سلّول دیگر بردند. جمیع آنها روی زمین سیمانی بدون بالش، می‌خوابند و سلّول‌های آنها فاقد نور طبیعی و هوای تازه است. آنها فقط سه روز در هفته اجازه دارند دوش بگیرند و لباس‌های خود را بشویند. وقت ورزش در هوای آزاد برای آنها بسیار محدود است. دو خانم مزبور هفته‌ای یک مرتبه نگهبانی برای خرید سبزی تازه جهت سالاد می‎فرستند و تنها به این ترتیب با دنیای بیرون ارتباط می‎یابند.
حامیان بهائی در اطراف و اکناف عالم در مقابل این مصیبت آنها صدای اعتراض بلند کرده نظر عموم مردم را به آن جلب می‌کنند. در این ناحیه، برنامهء دعایی از ساعت 7:45 بعد از ظهر جمعه در مرکز بهائی واشنگتون دی سی واقع در شماره 5713 خیابان شانزدهم (NW) برقرار است.
امر بهائی دیانت بزرگترین اقلّیت دینی ایران است و جوان‌ترین دیانت توحیدی مستقل جهان محسوب می‌گردد. این دیانت در سال 1844 توسّط مردی به نام بهاءالله، نوع‌دوست نیکوکاری که مدّعی بود مانند بودا، موسی و محمّد، پیامبر الهی است، در ایران تأسیس گردید. پیام اصلی او وحدت عالم انسانی بود. برخی از اصول اجتماعی آنها شامل از بین بردن فقر، ترک جمیع تعصّبات و تحقّق تعلیم و تربیت عمومی است.
مؤمنین به امر بهائی تاریخی طولانی از تضییقات اِعمال شده توسّط حکومت ایران دارند زیرا مسلمانان به ظهور هیچ پیامبری بعد از محمّد، که در قرن هفتم وفات یافت، اعتقاد ندارند.
خانم بیگلو گفت، "بسیاری بر این باورند که بهائیان به علّت اعتقاد به دیانتی بعد از اسلام، مرتدّ محسوبند. محمّد فرمود که یهودیان و مسیحیان "اهل کتاب"اند – آنها امّت الهی‌اند. عیسی و موسی قبل از محمّد می‎زیستند، بنابراین باید با آنها رفتاری مناسب و صحیح داشت."
حکومت ایران فقط ادیان اسلام، مسیحی، کلیمی و زرتشتی را به رسمیت می‌شناسد. سند محرمانهء سال 2005 حکومت ایران ملزم می‎کند که آمار تمام بهائیان تهیّه شود. از آن زمان تا کنون، سرویس‌های اطّلاعاتی، نیروی انتظامی و نظامی شروع به شناسایی آنها کرده و فعالیت آنها را تحت نظر گرفته‌اند.
دوایت بشیر، معاون خطّ مشی و تحقیق برای کمیسیون امریکایی آزادی بین‌المللی دینی (USCIRF) گفت، "بهائیان اهل ذمّه نیستند. خون آنها مباح و عامل خونریزی مصون از مجازات است. آنها را سازمانی یا فرقه‌ای ممنوعه و غیرقانونی می‎شناسند و به علّت ارتداد می‎توان آنها را زندانی نمود. این قضیۀ قدیمی اقلّیتی مورد بی‌مهری در طول مدّت زمانی مدید است، و سیاست حکومت ایران این نکته را کاملاً روشن ساخته که مایل است آنها را به کلّی از بین ببرد."
بهائیان تنها گروه دینی نیستند که به علّت اعتقادات دینی خود دستگیر شده به قتل می‌رسند. بنا به گفتهء ایب غفّاری Abe Ghaffari، مدیر مؤسّسهء بین‌المللی مسیحیان ایرانی، برخی کشیشان اعدام شده و کلیساهای آنها بسته شده است. برخی مسیحیان نیز در اوین زندانی‌اند. او گفت، "می‌شنویم که مسیحیان کشته شده‌اند امّا تنها سالها بعد خبر این وقایع را می‌شنویم."
اگرچه انقلاب اسلامی سال 1979 به نقض حقوق بشر گروه‎های اقلّیت دینی منجر شد، امّا، بنا به گفتهء گروه‌های حقوق بشر، ریاست جمهوری فعلی محمود احمدی‎نژاد به تضییقات شدّت بخشیده است.

کمیسیون امریکایی آزادی‎های بین‌المللی دینی، که یازدهمین گزارش سالانهء خود در زمینهء آزادی دینی را در ماه آوریل انتشار داد، توصیه کرد که ایران در مقولهء "کشورهای موجب نگرانی خاصّ" قرار داده شود، که شامل بدترین ناقضین آزادی دینی در جهانند.
خانم بیگلو می‌گوید تضییقات بهائیان فقط بدتر و وخیم‎تر می‌شود. او اظهار می‎دارد، با این همه "جامعه‎ای فوق‎العاده روحانی وجود دارد که به حسّ هویّت خویش و ارتباط روحانی با خداوند تعلّق خاطر دارند. آنها توانایی فوق‎العاده دارند."