تعالیم اجتماعی دیانت بهائی: ترک جمیع تعصبات
تعصب یا به تعبیری دیگر حبّ و بغض کورکورانه، مادر بسیاری از مشکلات فردی و اجتماعی جهان کنونی است. به طوری که اگر اکثر جنگ ها و خونریزی ها و دشمنی ها را ریشه یابی کنیم حتماً جای پای تعصب و جهل را خواهیم یافت. تعصب به این معنا است که بدون آنکه با بی طرفی و انصاف به جهات مثبت یا منفی مسئله ای توجه کنیم یا در صدد تحقیق و بررسی آن برآئیم، بدون فکر یا آن را رد می کنیم و یا از آن دفاع می نمائیم. تعصب در هر شکل و موضوعی که باشد باز باعث اختلاف، دوری و نهایتاً دشمنی و جنگ است. تعصب نژادی که باعث می شود گروهی از افراد بشر را برتر و گروهی دیگر را پست بدانیم؛ تعصب جنسی که بدون توجه به قابلیت های فردی، مرد یا زن را بالاتر یا پائین تر از دیگری می داند؛ تعصب قومی که سبب دوری و اختلاف مردمان اقوام گوناگون می گردد؛ تعصب زبانی که افرادی با زبان های مختلف را از هم منزجر می سازد؛ تعصب دینی که گروهی از انسان ها را نجس یا کافر تلقی می کند؛ تعصب وطنی که سبب جنگ و لشکر کشی و منفعت طلبی کشوری و استثمار سایر ممالک می گردد؛ همگی انواعی از تعصب هستند که هادم بنیان انسان به شمار می روند.
دیانت بهائی تعصب را به هر شکلی که باشد مردود می داند و انسان ها را به کنار گذاشتن تعصبات و ارتباط با یکدیگر صرف نظر از نژاد، رنگ پوست، زبان، دین و ملیّت فرامی خواند. انسان ها فارغ از تمام تفاوت هایشان، قابل احترام هستند و از تمام حقوق انسانی بهره مند می باشند و نمی توان گروهی را از داشتن حقوقی منع کرد به صرف اینکه با سلیقه یا طرز فکر گروه دیگری همخوانی ندارند. در دیانت بهائی انسان ها به گل های یک باغ تشبیه شده اند همچنانکه تفاوت در رنگ و بوی گل ها سبب زیبا تر شدن باغ می گردد، تفاوت در رنگ و فرهنگ و اندیشه انسان ها نیز سبب غنی تر شدن تمدن انسان و تعالی و تکامل هرچه بیشتر آنها می گردد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر