حضرت عبدالبهاء
فرزند ارشد حضرت بهاءالله، عبّاس، که پس از صعود پدر بزرگوارش لقب عبدالبهاء را برای خود برگزید، بنابر وصیّت پدرشان، جانشین و مبیّن آیات و آثار ایشان گشتند.
حضرت عبدالبهاء از سن هشت سالگی در حبس و تبعید با حضرت بهاءالله همراه بودند و سرانجام در سال 1909 میلادی پس از انقلاب "حزب جوانان ترک" که منجر به سقوط دولت عثمانی گردید، در سن شصت و چهار سالگی، از زندان و تبعید رهایی یافتند.
ایشان یک سال بعد از حیفا عازم مصر شدند و پس از یک سال اقامت، دوره سفرهای تبلیغی خود را به اروپا و آمریکا در سال 1911 میلادی شروع نمودند. ایشان در طی این سفر در کلیسا ها، کنیسه ها، دانشگاه ها، مراکز علمی و فرهنگی و مجامع عمومی به ایراد سخنرانی در مورد معرفی دیانت بهائی و هدف از تعالیم حضرت بهاءالله و نوید صلح و آشتی بین المللی پرداختند. حضرت عبدالبهاء در این سفر موفق شدند با عدۀ کثیری از اعاظم، دانایان و چهره های شاخص علمی و دینی در مغرب زمین دیدار کنند و ندای آئین جدید بهایی را به گوش اهل غرب برسانند.
حضرت عبدالبهاء سرانجام پس از آنکه تمام زندگی خود را در راه خدمت به امر یزدان و تبلیغ آئین جدید فدا کرده بودند، در سن هفتاد و هفت سالگی در شهر حیفا، به سال 1921 میلادی برابر با 1300 هجری شمسی به عالم باقی صعود نمودند.
حضرت عبدالبهاء از مقام و جایگاه ویژه ای در نزد بهائیان برخوردارند. ایشان نه تنها فرزند ارشد حضرت بهاءالله و جانشین ایشان بودند، بلکه به عنوان مرکز عهد و میثاق الهی شناخته می شوند. حضرت بهاءالله، موسس آئین بهائی طی اقدامی که در تاریخ ادیان بی سابقه بود، حضرت عبدالبهاء را در وصیت نامۀ خویش به طور منصوص و آشکار، جانشین خود، اعلان نمودند و بدین وسیله اجازه ندادند که انشقاق و چند دستگی در دیانت جدید، پس از صعودشان رخ دهد. حضرت عبدالبهاء تنها شخصی بودند که از طرف شارع دیانت بهائی، اجازه توضیح و تبیین آثار حضرت بهاءالله را داشتند و تنها مرجع اقتدا در بین بهائیان به شمار می آمدند.
از حضرت عبدالبهاء، آثار مکتوب بسیاری به جای مانده است که از مهم ترین آنها می توان به کتاب " مفاوضات "، " رسالۀ مدنیّه "، "رسالۀ سیاسیّه "، " مقاله شخصی سیاح " و مجموعه مناجات های ایشان اشاره کرد. مجموعه های چند جلدی مکاتیب و خطابه های ایشان در سفر به اروپا و آمریکا نیز از آثار مهم ایشان به شمار می روند.
حضرت عبدالبهاء از قریحه و طبعی بسیار دلنشین در نظم و نثر برخوردار بودند و اشعار زیبایی نیز به زبان فارسی، عربی و ترکی از ایشان به جای مانده است.
حضرت عبدالبهاء از سن هشت سالگی در حبس و تبعید با حضرت بهاءالله همراه بودند و سرانجام در سال 1909 میلادی پس از انقلاب "حزب جوانان ترک" که منجر به سقوط دولت عثمانی گردید، در سن شصت و چهار سالگی، از زندان و تبعید رهایی یافتند.
ایشان یک سال بعد از حیفا عازم مصر شدند و پس از یک سال اقامت، دوره سفرهای تبلیغی خود را به اروپا و آمریکا در سال 1911 میلادی شروع نمودند. ایشان در طی این سفر در کلیسا ها، کنیسه ها، دانشگاه ها، مراکز علمی و فرهنگی و مجامع عمومی به ایراد سخنرانی در مورد معرفی دیانت بهائی و هدف از تعالیم حضرت بهاءالله و نوید صلح و آشتی بین المللی پرداختند. حضرت عبدالبهاء در این سفر موفق شدند با عدۀ کثیری از اعاظم، دانایان و چهره های شاخص علمی و دینی در مغرب زمین دیدار کنند و ندای آئین جدید بهایی را به گوش اهل غرب برسانند.
حضرت عبدالبهاء سرانجام پس از آنکه تمام زندگی خود را در راه خدمت به امر یزدان و تبلیغ آئین جدید فدا کرده بودند، در سن هفتاد و هفت سالگی در شهر حیفا، به سال 1921 میلادی برابر با 1300 هجری شمسی به عالم باقی صعود نمودند.
حضرت عبدالبهاء از مقام و جایگاه ویژه ای در نزد بهائیان برخوردارند. ایشان نه تنها فرزند ارشد حضرت بهاءالله و جانشین ایشان بودند، بلکه به عنوان مرکز عهد و میثاق الهی شناخته می شوند. حضرت بهاءالله، موسس آئین بهائی طی اقدامی که در تاریخ ادیان بی سابقه بود، حضرت عبدالبهاء را در وصیت نامۀ خویش به طور منصوص و آشکار، جانشین خود، اعلان نمودند و بدین وسیله اجازه ندادند که انشقاق و چند دستگی در دیانت جدید، پس از صعودشان رخ دهد. حضرت عبدالبهاء تنها شخصی بودند که از طرف شارع دیانت بهائی، اجازه توضیح و تبیین آثار حضرت بهاءالله را داشتند و تنها مرجع اقتدا در بین بهائیان به شمار می آمدند.
از حضرت عبدالبهاء، آثار مکتوب بسیاری به جای مانده است که از مهم ترین آنها می توان به کتاب " مفاوضات "، " رسالۀ مدنیّه "، "رسالۀ سیاسیّه "، " مقاله شخصی سیاح " و مجموعه مناجات های ایشان اشاره کرد. مجموعه های چند جلدی مکاتیب و خطابه های ایشان در سفر به اروپا و آمریکا نیز از آثار مهم ایشان به شمار می روند.
حضرت عبدالبهاء از قریحه و طبعی بسیار دلنشین در نظم و نثر برخوردار بودند و اشعار زیبایی نیز به زبان فارسی، عربی و ترکی از ایشان به جای مانده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر