حضرت بهاءالله
یکی از افرادی که از همان ابتدای ظهور حضرت باب در زمره مومنان و حامیان ایشان در آمد، میرزا حسینعلی نوری بودند. ایشان وزیر زاده و از اعیان مملکتی ایران به شمار می آمدند. پس از حمایت و پشتیبانی از آئین بابی، به لقب "بهاءالله" ملقّب شدند و در نشر و گسترش این دیانت کوشش بسیار کردند.
پس از شهادت حضرت باب و بعد از جریان تیراندازی یکی از بابیان به شاه به خونخواهی باب، ایشان به همراه بسیاری دیگر از مومنین سرشناس بابی دستگیر و به سیاهچال طهران که زندانی مخوف بود فرستاده شدند. پس از اثبات برائت، نه تنها ایشان، آزاد نگشتند بلکه به حکم شاه و فتوای علمای شیعه به بغداد تبعید شدند. حضرت بهاءالله قریب به ده سال در عراق به سر می بردند تا آنکه باز هم با شعله ور شدن آتش حقد و حسد علما و دربار قاجار و این بار به پشتیبانی دولت عثمانی، در سال 1863 میلادی به شهر اسلامبول (استانبول فعلی) تبعید گشتند. حضرت بهاءالله هنگام حرکت از بغداد به سمت اسلامبول؛ در باغ نجیبیه که به باغ رضوان معروف شد، مقام خویش را به عنوان موعود حضرت باب و فرستاده الهی برای هدایت و راهنمایی اهل جهان به سوی صلح، آشتی و وحدت و یگانگی، آشکار نمودند و آئین بهایی را بنیان گذاردند.
حضرت بهاءالله پس از چهار ماه اقامت در اسلامبول، این بار به شهر ادرنه تبعید گشتند و قریب به پنج سال در آن دیار زندگی می کردند. سرانجام در سال 1868 میلادی برابر با 1285 هجری قمری، به تحریک دشمنان و دسیسه سفیر کبیر ایران، از طرف دولت عثمانی به شهر عکّا در سرزمین فلسطین که هنوز در قلمرو دولت عثمانی قرار داشت ( امروزه این شهر بخشی از کشور اسرائیل به شمار می رود) تبعید و به حکم حبس ابد در زندان عکّا محکوم شدند. بیست و چهار سال از سالهای پایانی حیات حضرت بهاءالله در شهر عکّا در زندان و تبعید گذشت. ایشان در سال 1892 میلادی برابر 1309 هجری قمری در هفتاد و پنج سالگی به ملکوت اعلی صعود نمودند. آرامگاه ایشان در عکا، قبلۀ بهائیان است.
حضرت بهاءالله در طول رسالت خود و علیرغم زندان و تبعید، بیش از صد جلد کتاب و نوشته در زمینه های گوناگون از قبیل تفسیر آیات قرآن و کتب مقدسه قبل، وضع احکام و قوانین، سیاست و اداره امور مملکت، عرفان، حکمت و فلسفه، اخلاق و تربیت، مسائل اجتماعی و ... به زبان فارسی و عربی به رشتۀ تحریر در آوردند.
مهم ترین اثر حضرت بهاءالله " کتاب اقدس" به زبان عربی است که امّ الکتاب بهائیان به شما می رود و حاوی احکام و قوانین دور جدید و نیز مباحث کلی در مورد اصول اعتقادی، اخلاق، عرفان و فلسفه، مبادی اجتماعی و اداری است.از دیگر آثار حضرت بهاءالله " کتاب ایقان" به زبان فارسی است که در تفسیر و توضیح آیات کتب آسمانی پیشین و بیان رموز و اسرار نهفته در آنها و همچنین اثبات رسالت و حقانیت ظهورات الهیه و به خصوص حضرت باب، نگاشته شده است. از دیگر آثار مهم ایشان، الواح و نامه هایی است که خطاب به سلاطین و روسای کشورها و پیشوایان روحانی و علمای ادیان نوشته شده است. در این نامه ها حضرت بهاءالله، مقصود از ظهور خویش را بیان نموده، خود را موعود کتب آسمانی و پیامبران الهی خواندند؛ آئین شان را به آنها ابلاغ نموده و شناسایی و پیروی از تعالیمشان را که ضامن صلح و سلام و رستگاری نوع انسان است، خواستار گردیده اند.
یکی از افرادی که از همان ابتدای ظهور حضرت باب در زمره مومنان و حامیان ایشان در آمد، میرزا حسینعلی نوری بودند. ایشان وزیر زاده و از اعیان مملکتی ایران به شمار می آمدند. پس از حمایت و پشتیبانی از آئین بابی، به لقب "بهاءالله" ملقّب شدند و در نشر و گسترش این دیانت کوشش بسیار کردند.
پس از شهادت حضرت باب و بعد از جریان تیراندازی یکی از بابیان به شاه به خونخواهی باب، ایشان به همراه بسیاری دیگر از مومنین سرشناس بابی دستگیر و به سیاهچال طهران که زندانی مخوف بود فرستاده شدند. پس از اثبات برائت، نه تنها ایشان، آزاد نگشتند بلکه به حکم شاه و فتوای علمای شیعه به بغداد تبعید شدند. حضرت بهاءالله قریب به ده سال در عراق به سر می بردند تا آنکه باز هم با شعله ور شدن آتش حقد و حسد علما و دربار قاجار و این بار به پشتیبانی دولت عثمانی، در سال 1863 میلادی به شهر اسلامبول (استانبول فعلی) تبعید گشتند. حضرت بهاءالله هنگام حرکت از بغداد به سمت اسلامبول؛ در باغ نجیبیه که به باغ رضوان معروف شد، مقام خویش را به عنوان موعود حضرت باب و فرستاده الهی برای هدایت و راهنمایی اهل جهان به سوی صلح، آشتی و وحدت و یگانگی، آشکار نمودند و آئین بهایی را بنیان گذاردند.
حضرت بهاءالله پس از چهار ماه اقامت در اسلامبول، این بار به شهر ادرنه تبعید گشتند و قریب به پنج سال در آن دیار زندگی می کردند. سرانجام در سال 1868 میلادی برابر با 1285 هجری قمری، به تحریک دشمنان و دسیسه سفیر کبیر ایران، از طرف دولت عثمانی به شهر عکّا در سرزمین فلسطین که هنوز در قلمرو دولت عثمانی قرار داشت ( امروزه این شهر بخشی از کشور اسرائیل به شمار می رود) تبعید و به حکم حبس ابد در زندان عکّا محکوم شدند. بیست و چهار سال از سالهای پایانی حیات حضرت بهاءالله در شهر عکّا در زندان و تبعید گذشت. ایشان در سال 1892 میلادی برابر 1309 هجری قمری در هفتاد و پنج سالگی به ملکوت اعلی صعود نمودند. آرامگاه ایشان در عکا، قبلۀ بهائیان است.
حضرت بهاءالله در طول رسالت خود و علیرغم زندان و تبعید، بیش از صد جلد کتاب و نوشته در زمینه های گوناگون از قبیل تفسیر آیات قرآن و کتب مقدسه قبل، وضع احکام و قوانین، سیاست و اداره امور مملکت، عرفان، حکمت و فلسفه، اخلاق و تربیت، مسائل اجتماعی و ... به زبان فارسی و عربی به رشتۀ تحریر در آوردند.
مهم ترین اثر حضرت بهاءالله " کتاب اقدس" به زبان عربی است که امّ الکتاب بهائیان به شما می رود و حاوی احکام و قوانین دور جدید و نیز مباحث کلی در مورد اصول اعتقادی، اخلاق، عرفان و فلسفه، مبادی اجتماعی و اداری است.از دیگر آثار حضرت بهاءالله " کتاب ایقان" به زبان فارسی است که در تفسیر و توضیح آیات کتب آسمانی پیشین و بیان رموز و اسرار نهفته در آنها و همچنین اثبات رسالت و حقانیت ظهورات الهیه و به خصوص حضرت باب، نگاشته شده است. از دیگر آثار مهم ایشان، الواح و نامه هایی است که خطاب به سلاطین و روسای کشورها و پیشوایان روحانی و علمای ادیان نوشته شده است. در این نامه ها حضرت بهاءالله، مقصود از ظهور خویش را بیان نموده، خود را موعود کتب آسمانی و پیامبران الهی خواندند؛ آئین شان را به آنها ابلاغ نموده و شناسایی و پیروی از تعالیمشان را که ضامن صلح و سلام و رستگاری نوع انسان است، خواستار گردیده اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر