جانِ پسرعمويم در ايران در خطر است
نامه يك حقوقدان بهائي
چهارشنبه 23 بهمن 1387
كارولين سمندري (Caroline Samandari)، حقوقدان و كارشناس مسائل حقوق بشر ، ساكن هند در نامه ای همگانی نسبت به آزار و شكنجه اقليت مذهبي بهائي در ايران، كه خانواده اش نيز عضوي از آن است، هشدار مي دهد:
" سه هفته پيش از خبر وحشتناك دستگيري پسر عمويم عزيز سمندري كه در تهران سكونت دارد، توسط مأموران سازمان اطلاعات مطلع شدم. تا اين تاريخ به وي تفهيم اتهام نشده است و از ابتدائي ترين حقوق اش يعني حق ملاقات و انتخاب وكيل محروم مانده است.
موقع خواندن پيام كوتاهي كه همسرش فرستاده است بغضم مي تركد. از فكر پدر بزرگم، پرفسور منوچهر حكيم بيرون نمي آيم. پزشكي كه شواليه لژيون دو نور جمهوري فرانسه بود و در ژانويه 1981 در تهران به قتل رسيد. آنموقع من دو سالم بود و در سوئيس زندگي مي كردم. بعد ياد عمويم بهمن سمندري، پدر "عزيز"، مي افتم كه در مارس 1992 يك روز پس از آنكه از او "دعوت" به عمل آمد كه خود را به سازمان اطلاعات معرفي كند، به دستور مقامات ايران در تهران اعدام شد. در آنزمان من سيزده ساله بودم. روزي را كه پدرم اين خبر هولناك را در پاريس به من داد از ياد نبرده ام.
اعضاي خانواده من چه جنايتي مرتكب شده اند كه اينگونه در تير رس قرار مي گيرند؟ پاسخ اين سئوال به طرز حيرت آوري ساده است: چون همه آن ها عضو جامعه بهائي يعني بزرگترين اقليت مذهبي ايرانند، اقليتي كه از بدو پيدايش بهائيت در اواسط قرن نوزدهم همواره آماج زجر و ستم قرار داشته است. با روي كار آمدن جمهوري اسلامي در سال 1979 ستم بر ما ابعاد تازه اي يافت و به سياست رسمي حكومت بدل شد. از آنزمان تا كنون بيش از 200 بهائي خودسرانه اعدام و صدها تن بازداشت شده اند و ده ها هزار نفر از حق كار كردن و برخورداري از حقوق بازنشستگي و دستيابي به آموزش عالي محروم مانده اند. مكان هاي مقدس و گورستان هاي ما را مصادره و تخليه و تخريب كرده اند. با همه اين احوال بهائيان همچنان خود را وقف پيشرفت كشورشان كرده اند و از هواداري از جريانات سياسي به طور كلّي خود را بركنار نگه داشته اند. امّا ديدگاه هاي مترقي مذهب بهائيت در مورد حقوق زنان و آموزش و طلب حقيقت از طريق جستجوي شخصي خوشايند حكومت نيست.
جامعه بهائي ايران با 300 هزار عضو مهم ترين اقليت كشور به شمار مي رود امّا عامداً از فهرست اقليت هاي سه گانه مذهبي كه قانون اساسي به رسميت شناخته است خط خورده و به اعضايش به عنوان" كفار غير قابل حمايت" نگريسته مي شود.
سال ها مي گذرد. من حالا در هند زندگي مي كنم امّا واقعيت عوض نمي شود. جان پسر عمويم كه در دست مقامات ايران اسير است، تنها به گناه اعتقاد به مذهبي كه هدفش ايجاد وحدت ميان مردم است در معرض خطر قرار دارد. عزيز نخواست ايران را ترك كند چون در قبال جامعه بهائي احساس مسئوليت مي كرد. بعضي از بهائي ها مثل او اين امكان را ندارند كه خانواده اي داشته باشند كه بتواند به آن ها كمك كند زندگي شان را در خارج از نو بسازند. او كشورش را هم دوست داشت و در قبال آن احساس مسئوليت مي كرد همانطور كه مردم كشورش را دوست داشت.
امروز "عزيز" در زندان مخوف اوين كه شانزده سال پيش پدرش را در آن به دار آويختند به سر مي برد و شريك سرنوشت چهار بهائي ديگرست كه با او در يك روز دستگير شدند و هفت سرپرست جامعه بهائي ايران كه از ماه مه 2008 به زندان افتادند شده است.
نامه يك حقوقدان بهائي
چهارشنبه 23 بهمن 1387
كارولين سمندري (Caroline Samandari)، حقوقدان و كارشناس مسائل حقوق بشر ، ساكن هند در نامه ای همگانی نسبت به آزار و شكنجه اقليت مذهبي بهائي در ايران، كه خانواده اش نيز عضوي از آن است، هشدار مي دهد:
" سه هفته پيش از خبر وحشتناك دستگيري پسر عمويم عزيز سمندري كه در تهران سكونت دارد، توسط مأموران سازمان اطلاعات مطلع شدم. تا اين تاريخ به وي تفهيم اتهام نشده است و از ابتدائي ترين حقوق اش يعني حق ملاقات و انتخاب وكيل محروم مانده است.
موقع خواندن پيام كوتاهي كه همسرش فرستاده است بغضم مي تركد. از فكر پدر بزرگم، پرفسور منوچهر حكيم بيرون نمي آيم. پزشكي كه شواليه لژيون دو نور جمهوري فرانسه بود و در ژانويه 1981 در تهران به قتل رسيد. آنموقع من دو سالم بود و در سوئيس زندگي مي كردم. بعد ياد عمويم بهمن سمندري، پدر "عزيز"، مي افتم كه در مارس 1992 يك روز پس از آنكه از او "دعوت" به عمل آمد كه خود را به سازمان اطلاعات معرفي كند، به دستور مقامات ايران در تهران اعدام شد. در آنزمان من سيزده ساله بودم. روزي را كه پدرم اين خبر هولناك را در پاريس به من داد از ياد نبرده ام.
اعضاي خانواده من چه جنايتي مرتكب شده اند كه اينگونه در تير رس قرار مي گيرند؟ پاسخ اين سئوال به طرز حيرت آوري ساده است: چون همه آن ها عضو جامعه بهائي يعني بزرگترين اقليت مذهبي ايرانند، اقليتي كه از بدو پيدايش بهائيت در اواسط قرن نوزدهم همواره آماج زجر و ستم قرار داشته است. با روي كار آمدن جمهوري اسلامي در سال 1979 ستم بر ما ابعاد تازه اي يافت و به سياست رسمي حكومت بدل شد. از آنزمان تا كنون بيش از 200 بهائي خودسرانه اعدام و صدها تن بازداشت شده اند و ده ها هزار نفر از حق كار كردن و برخورداري از حقوق بازنشستگي و دستيابي به آموزش عالي محروم مانده اند. مكان هاي مقدس و گورستان هاي ما را مصادره و تخليه و تخريب كرده اند. با همه اين احوال بهائيان همچنان خود را وقف پيشرفت كشورشان كرده اند و از هواداري از جريانات سياسي به طور كلّي خود را بركنار نگه داشته اند. امّا ديدگاه هاي مترقي مذهب بهائيت در مورد حقوق زنان و آموزش و طلب حقيقت از طريق جستجوي شخصي خوشايند حكومت نيست.
جامعه بهائي ايران با 300 هزار عضو مهم ترين اقليت كشور به شمار مي رود امّا عامداً از فهرست اقليت هاي سه گانه مذهبي كه قانون اساسي به رسميت شناخته است خط خورده و به اعضايش به عنوان" كفار غير قابل حمايت" نگريسته مي شود.
سال ها مي گذرد. من حالا در هند زندگي مي كنم امّا واقعيت عوض نمي شود. جان پسر عمويم كه در دست مقامات ايران اسير است، تنها به گناه اعتقاد به مذهبي كه هدفش ايجاد وحدت ميان مردم است در معرض خطر قرار دارد. عزيز نخواست ايران را ترك كند چون در قبال جامعه بهائي احساس مسئوليت مي كرد. بعضي از بهائي ها مثل او اين امكان را ندارند كه خانواده اي داشته باشند كه بتواند به آن ها كمك كند زندگي شان را در خارج از نو بسازند. او كشورش را هم دوست داشت و در قبال آن احساس مسئوليت مي كرد همانطور كه مردم كشورش را دوست داشت.
امروز "عزيز" در زندان مخوف اوين كه شانزده سال پيش پدرش را در آن به دار آويختند به سر مي برد و شريك سرنوشت چهار بهائي ديگرست كه با او در يك روز دستگير شدند و هفت سرپرست جامعه بهائي ايران كه از ماه مه 2008 به زندان افتادند شده است.
ايران بعد از سي سال هنوز به تجاوز به اساسي ترين حقوق بهائيان ادامه مي دهد. با همه اين احوال من خوش بيني ام را حفظ كرده ام . هنوز فكر مي كنم كه صداي شهروندان جهان و اعتراض هاي جامعه جهاني نسبت به آزار سيستماتيكي بهائيان ايران مي تواند مسير تاريخ را عوض كند.
از اين صداها مي خواهم بي پرده، رسا و با ايمان خواست شان را بيان كنند."
منبع: سایت ليبراسيون (5 فوريه)
------------------------
لینک مطلب: سایت روز
لینک مطلب: سایت روز
متن کامل نامه به زبان انگلیسی:
A Cry from the Heart
By Caroline Samandari, Human Rights Advocate
By Caroline Samandari, Human Rights Advocate
Three weeks have passed since I heard the alarming news: Aziz Samandari, my cousin living in Tehran has been arrested in a pre-dawn raid by Iranian intelligence officials. To date, no formal charge has been framed against him and he has been denied both access to a lawyer and visits by relatives.
As I read the short email sent by his wife over and over again, I burst into tears. I cannot help thinking about my grandfather, Professor Manuchehr Hakim, a renowned medical doctor and professor, who was shot dead in January 1981 at his place of practice in Teheran by a gunman posing as a patient. I was two years old at the time and too young to grasp the tragedy unfolding, as my mom heard about the death of her father over the phone in Switzerland.
I also think of my uncle, Bahman Samandari, the father of Aziz, executed by Iranian authorities in March 1992, a day after being summoned for questioning. I was thirteen. I remember hearing the news from my father and watching my parents speak lovingly on the phone to my aunt from a quiet corner of our apartment in Paris.
Why were my family members targeted? What crime have they all committed?
The answer is simple: they are all members of the Bahá’í community, the largest religious minority in Iran, yet the most persecuted one. The followers of this religion have been targets of systematic discrimination and violence in Iran since the inception of the Bahá‘í faith in the mid-nineteenth century. They are persecuted although they have great love for their country, are deeply committed to its development, and don’t get involved in partisan politics.
Time has passed, circumstances have changed. I am no longer a teenager. Mother of two, I now live in India and work on human rights issues. However, the brutal reality is still the same: my cousin is currently at great risk in the hands of the Iranian authorities solely because of his belief in a religion, whose main purpose is to promote world peace and unity!
As I try to internalise the news of the arrest of Aziz and think of the ways in which I can help him, I am surprised by my own feelings. Needless to say, I am worried and sad, but at the same time I can’t find in my heart any trace of hatred or willingness to seek revenge against those who have so systematically persecuted my family and all the other members of the Bahá’í community in Iran. I also refuse to blame Islam, even for a second, for what is being done supposedly in Its name.
Why do I feel this way?
Maybe because I have been taught since my early childhood that “all the religions are one” and are all part of God’s grand plan for humanity. Maybe because I have also been taught that we are all brothers and sisters, whatever our religion, race, creed or caste and that “the earth is but one country and mankind its citizens”.
Maybe because of the courage of Aziz’s closest relatives, his mother, sister and wife who, instead of crying or shouting in despair, tell us over the phone and by email that everything will be fine and enquire about my children and my brother’s sore throat.
Maybe, even more, because of Aziz himself.
Aziz, who didn’t leave Iran because he felt he had a responsibility towards the other members of the Bahá’í community who, unlike him, did not have relatives outside the country, who could help them start a safe life abroad. He also felt a sense of responsibility towards his country, which he loved, and its people, whom he wanted to serve.
Aziz, who was supposed to spend the year-end holidays with us in New Delhi but whose passport was confiscated at the airport in Teheran and is now in jail in the notorious Evin prison, where his father was hung 16 years ago.
Aziz, who shares the fate of four other Bahá’ís, arrested in Teheran the same day as him, (including Jinous Sobhani, who used to work in Shirin Ebadi’s human rights organisations) and seven administrators of the Iranian Bahá’í community, held in prison since May 2008.
Against all odds, I remain optimistic. I still believe that the voices of people around the world and the objections raised by the international community against Iran’s systematic persecution of Bahá’ís can change the course of history.
I call on these voices to express themselves openly and forcefully.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر