نيويورک ٢۴ اكتبر ۲۰۰۸ برابر با ۳ آبان ۱۳۸٧
سرويس خبرى جامعۀ جهانى بهائى
يك بازرس ايرانى كه مأمور تحقيق در پروندۀ بازداشت گروهى از جوانان بهائى شيراز در سال ١٣٨۵ (٢٠٠۶) شده بود، در گزارش محرمانه‌اى كه در ماه خرداد ۱۳۸٧ (ژوئن ٢٠٠٨) ارائه كرد، سخنى را كه بهائيان در طى اين مدت مكرراً اظهار داشته‌اند مورد تأييد قرار داد و نوشت كه فعاليت‌هاى آنها مطلقاً انسان‌دوستانه بوده و با تبليغ «غيرقانونى» اصول آئين بهائى ارتباطى ندارد.
اين گزارش را 'مجموعۀ فعالان حقوق بشر در ايران' در روز دوم آبان برابر با بيست و سوم اكتبر منتشر كرد.
سه نفر از ۵۴ بهائى كه در اين جريان بازداشت شده بودند بعداً به چهار سال زندان محكوم شدند و هنوز هم در شيراز در اسارت هستند.
بازرس مذكور می‌گوید كه نه تنها در فعاليت‌هاى اين گروه اشاره‌اى به مسائل دينى نشده بلكه بعضى از جوانانى كه در اين كلاس‌ها شركت كرده‌اند به او گفته‌اند كه علاقمند به بازگشت آنها هستند «(آنها) اعلام داشتند...ما جوانان و نوجوانان انصافاً از حضور اين افراد و گروه بهره كافى برديم و تقاضاى حضور مجدد آنها را داريم.»
يك سخنگوى جامعۀ بهائى گفت اين گزارش بى‌عدالتى را كه در حق بهائيان شده بيشتر آشكار مى‌كند.
بانى دوگال، نمايندۀ ارشد جامعۀ جهانى بهائى در سازمان ملل، گفت: «اين كه حكومت ايران، علی‌‌رغم نتيجۀ يك تحقيق داخلى كه جوانان بهائى شيراز را، حتى بر اساس تعاريف غير متعارف جرم در قوانين ايران، بى‌گناه دانسته، هم‌چنان آنها را در زندان نگه داشته يك بى‌عدالتى آشكار است. دروغ پردازى‌هاى حكومت ايران قابل دفاع نيست.»
بازداشت اين جمع در اردیبهشت ١٣٨۵ (ماه مه سال ٢٠٠۶) توجه رسانه‌هاى بين‌المللى را جلب كرد و بسيارى از كشورها نگرانى خودشان را از اين بازداشت‌ها اعلام كردند.
اين گروه كه متشكل از ۵۴ جوان بهائى و تعدادى از دوستان مسلمان آنها بود از سال ١٣٨٣ (٢٠٠۴) در مجموعه‌اى از فعاليت‌هاى انسان‌دوستانه مشاركت داشتند كه هدف آن تشويق سواد آموزى و اشاعۀ ارزش‌هاى اخلاقى در بخش‌هاى محروم شهر شيراز و اطراف آن بود. اين فعاليت‌ها عمدتاً صبح‌هاى جمعه در كلاس‌هائى براى گروه‌هاى كوچك در محله‌هاى فقيرنشين متمركز بود.
اعضاى اين گروه در ٣٠ اردیبهشت ١٣٨۵ (١٩ مه ٢٠٠۶) توسط مأمورين دولتى دستگير شدند. همكاران مسلمان آنها و يكى از بهائيان بلافاصله آزاد شدند اما ۵٣ نفر ديگر به تفاوت از چند روز تا بيش از يك ماه در بازداشت نگه داشته شدند.
در اوایل سال ١٣٨۶ (اواسط ٢٠٠٧)، اين جمع بر اساس اتهامات كاذبى محكوم شدند. ظاهراً مبناى اين محكوميت اتهام آنها به «تبليغ غيرمستقيم» آئين بهائى بود. اين عمل، برخلاف موازين بين‌المللى در زمينه آزادى دين، در ايران جرم محسوب مى شود. در ماه دی سال ١٣٨۶(ژانویه ٢٠٠٧) يك سخنگوى دولت در گفتگو با خبرنگاران در بارۀ محكوميت سه نفر از اعضاى اين گروه به زندان گفت كه آنها به «تبليغ» بر ضد حكومت مشغول بوده‌اند.
اما، گزارش محرمانه مورخ ٢٧ خرداد ١٣٨٧ (١۶ ژوئن ٢٠٠٨) توسط يك «بازرس و مشاور حقوقى» خطاب به «نمايندۀ مقام معظم رهبرى در استان (فارس) و امام جمعه معزز شيراز» حاكی‌ست كه به گفتۀ تمام كسانى كه او در تجسس‌هايش با آنها گفتگو كرده هيچ اشاره‌اى به آئين بهائى در اين كلاس‌ها نبوده است. اين گزارش عملاً ادعاهاى دولت در اين زمينه را نقض مى‌كند.
اين بازرس كه با نام «رستمى» گزارش را امضا كرده است، به عنوان نمونه، مى‌نويسد با جوانانى كه در كلاس‌ها شركت داشته‌اند و نيز با يك سرهنگ بازنشسته نيروهاى انتظامى جمهورى اسلامى (ناجا) صحبت كرده و همگى تأييد كرده‌اند كه كلاس‌ها تنها جنبه آموزشى داشته است.
بنا بر اين گزارش سرهنگ بازنشسته 'جدى' گفته است: «اين افراد از آغاز فعاليت تاكنون با هدف خيرانديشى و خدمت انسان‌دوستانه به نوجوانان و جوانان هفته‌اى يك مرتبه كلاس داشتند و بيشتر كلاس‌ها جنبه نقاشى و آموزش خط و بهداشت و اخلاقى داشت و هيچ گونه اظهار نظرى در مسائل دينى و سياسى نداشتند و هيچوقت از بهائيت نه اسمى و نه عنوانى مطرح نكرده‌اند.»
بازرس رستمى همچنين گفته است كه با هشت نفر از جوانانى كه در اين كلاس‌ها شركت داشته‌اند گفتگو كرده «و (آنها) پس از سؤالاتى اعلام داشتند اين گروه مشغول امورات تربيتى و عموماً كلاس‌ها جنبه نقاشى، خطاطى و اخلاقى و معاشرتى داشته و هيچگونه بحث سياسى و اظهار نظر خلاف موازين شرعى و قانونى و فرهنگى نداشتند.»
سه بهائى زندانى عبارتند از هاله روحى جهرمى، رها ثابت سروستانى و ساسان تقوى. سازمان عفو بين‌الملل در ماه دی (ژانويه) گذشته با معرفى اين سه نفر به عنوان زندانيان عقيدتى، كه فقط به خاطر باورهاى دينى‌شان در اسارت‌اند، اطلاعيه‌اى براى دعوت به دفاع از آنها منتشر كرد.
خانم دوگال گفت بازداشت و زندانى كردن بهائى‌ها هميشه ظالمانه بوده است چون قوانين بين‌المللى همواره از حق «تبليغ» باورهاى دينى مردم دفاع كرده است.
«اما در اين مورد خاص حتى چنين 'تبليغى' صورت نگرفته است. بهائيان و همكاران مسلمان آنها فقط به فعاليت‌هاى انسان‌دوستانه و خدمت به كودكان و نوجوانان بى‌بضاعت در منطقۀ خودشان از طريق ايجاد كلاس‌هاى سواد آموزى، بهداشت و اشاعۀ ارزش‌هاى اخلاقى مشغول بوده‌اند.»
«به خاطر اين اقدام سه بهائى در زندان هستند كه با توجه به اين گزارش تازه اسارت آنها جز يك قساوت ظالمانه است. يكى از اين افراد زندانى مدت‌ها از معالجه لازم براى جراحت پايش، كه در سانحه رانندگى پيش آمده بود، محروم بود.»
«اميد ما اين است كه با انتشار عمومى اين گزارش حكومت ايران اين سه زندانى را آزاد كند و آنها و همراهانشان را از اتهامات وارده تبرئه كند.»
خانم دوگال افزود: «علاوه بر آن ما انتظار داريم حكومت ايران به برنامه تبليغاتى قديمى‌اش براى بدنام كردن بهائيان ايران به اتهامات مشابه خاتمه دهد و ديگرانى را كه با چنين اتهاماتى در اسارت اند — از جمله هفت نفر از رهبران جامعۀ بهائى ايران را كه در حال حاضر در اوين زندانى هستند — آزاد كند.»
لینک مطلب:
سرويس خبرى جامعۀ جهانى بهائى:
http://news.persian-bahai.org/story/36
متن انگلیسی اين خبر.
اسناد :
گزارش بازرس مورخ ٢٧ خرداد ١٣٨٧ (١٦ ژوئن ٢٠٠٨)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر